♥خرم آباد ♥ دیار من♥: June 2005

four girls

for my friend

به هم كه مي رسيم سه نفريم
من و تو و بوسه
از هم كه جدا مي شويم چهار نفريم
تووتنهايي ، من و عذاب
تو كيستي كه اينچنين مرا دچار كرده اي
و قلب كوچك مرا اميدوار كرده اي
دلم براي ديدنت چه زود تنگ مي شود
ولي براي رفتنت عجب شتاب كرده اي
مرا به آغوشي كه دوست دارم بازگردان
دوستم بدار همانگونه كه پيش از اين داشتي
بار دگر مرا نوازش كن
و بياد آور هنگامي را كه
هيچكس را بيشتر از من دوست نداشتي

در اعماق وجودم فقط تو را صدا مي زنم
اما تو لحظه اي پاسخم را نمي دهي
تا كي دوري تا كي؟

-------------------------------------------------------------------------------

مگذار كه عشق ، به عادتِ دوست داشتن تبديل شود

مگذار كه حتي آب دادنِ گلهاي باغچه ، به عادتِ آب دادنِ گلهاي باغچه بدل شود

عشق ، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتنِ ديگري نيست ، پيوسته نو كردنِ

خواستني ست كه خود پيوسته ، خواهانِ نو شدن است و ديگرگون شدن

تازگي ، ذاتِ عشق است و طراوت ، بافتِ عشق . چگونه مي شود تازگي و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند ؟

عشق، تن به فراموشي نمي سپارد ، مگر يك بار براي هميشه

جامِ بلور ، تنها يك بار مي شكند . ميتوان شكسته اش را ، تكه هايش را ، نگه داشت . اما شكسته هاي جام ،آن تكه هاي تيزِ برَنده ، ديگر جام نيست

احتياط بايد كرد! همه چيز كهنه ميشود و اگر كمي كوتاهي كنيم

بهانه ها جاي حسِ عاشقانه را خوب مي گيرند

من گرفتار سنگينی سکوتی هستم که گويا قبل از هر فريادی لازم است

for rasti , my new friend